انوری:
علی بن اسحاق ابیوردی ،لقبش اوحدالدین ،تخلصش انوری جای تولدش ابیورد خراسان ،سال وفاتش (582) یا (585) می باشد. در قطعه و قصیده استاد گرانمایه بود.هاتفی او را از پیامبران سه گانه سخن داد.
میرزا محمد علی صایب:
پدرش عبدالرحیم بود، از بزرگترین استاد غزل در سبک هند بود در سال (1081) چشم از جهان پوشید.ملا علای بلخی کلیات اشعار او را متجاوز از صد هزار بیت دانسته است.
طالب آملی:
ملک الشعرای دربار جهانگیر از بزرگترین سبک هند است . وی اصل از شهر آمل بود ودر کاشان بزرگ گردیده است در سال (1028) به رتبه ملک الشعرایی رسید و در سال (1034) وفات کرد.
شیخ سعدی:
مشرف الدین مصلح ابن عبدالله شیرازی شاعر و نویسنده و عارف بزرگ بود ، وفات وی (691_694) در شیراز اتفاق افتاده در همان شهر مدفون است، آثار وی گلستان و بوستان است.
ناصر خسرو:
ناصر خسرو ابن حارث قبادی بلخی ، لقبش حجت در قبادیان بلخ در سال (394 ه ق ) متولد و در سال (481 ه ق ) در یمگان بدخشان وفات کرد ودر همانجا مدفون است. آثار وی سفر نامه ، زادالمسافرین ، سعادتنامه ، روشنایی نامه می باشد.
سنایی:
ابوالمجد مجدود ابن آدم سنایی در غزنه متولد شده ، در اوایل زنده گی در خدمت سلاطین و امرا ، بعد به عرفان و تصوف گراییده است. در سال وفات وی اختلاف است آنچه نزدیک است (529 ه ق ) است . آثار وی کتاب حدیقه الحقیقه، سیرالعباد الی المعاد، عقل نامه، عشق نامه، کارنامه در بلخ ،تحریم القلم از مثنوییات اوست.
نظامی گنجوی:
نامش الیاس متخلص به نظامی ،پسر یوسف در بین سالهای (530) یا (540) در شهر گنجه آذربیجان متولد شده است ودر سال (599) وفات یافته است. آثار وی مخزن الاسرار ، خسروشیرین، هفت گنبد، اسکندر نامه از مثنوییات اوست.یکی دیگر از آثار مشهور آن خمسه نظامی است .
حافظ شیرازی:
خواجه شمس الدین محمد فرزند بهاوالدین ، شصت و سه سال زنده گی کرده ، سال وفاتش بین سال های (791 _ 792) می باشد. وی لقب غزل سرای لسان الغیب است . قرآن را به چهارده روایت حفظ داشت به همین خاطر حافظ تخلص می کرد. دولت شاه او را لسان الغیب و جامی او را نفحات الانس لقب داده است.
جامي:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر